Ταιζέ

“Ζούσα σ’ ένα περιβάλλον ριζικά άθεο. Έμενα κατάπληκτος που υπήρχα, που ανάσαινα, που βάδιζα: όταν είσαι νέος, το βάδισμα είναι σχεδόν χορός, εκφράζει, δίχως να το σκέφτεσαι, το ξεχείλισμα της ζωής. Αλλά παράλληλα αγωνιούσα για το τίποτα που έμοιαζε ότι θα καταβρόχθιζε τα πάντα. Ο πόλεμος, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα έρχονταν να προστεθούν στο παράλογο. Η ένταση να ζεις ήταν κάποτε τέτοια ώστε όλες αυτές οι ερωτήσεις έμοιαζαν μάταιες. Κι όμως. Περπατούσα στην άκρη μιάς θάλασσας αστραφτερής, ο ήλιος που βασίλευε ζωγράφιζε έναν μακρύ ασημένιο δρόμο πάνω στα κύματα. Μια λύπη με πλημμύριζε. Αυτή η λαμπρότητα δεν ήταν άλλο από τη μάσκα που σκέπαζε το κενό ; Η ομορφιά του κόσμου δεν παρηγορεί, αυτή έχει ανάγκη να παρηγορηθεί.

Στο Ταιζέ, άνθρωποι ποικίλων ομολογιακών, εθνικών, πολιτισμικών, γλωσσολογικών προελεύσεων, οι οποίες τυχαίνει κάποτε να βρίσκονται και σε αντίθεση μεταξύ τους, προσεύχονται και εργάζονται μαζί: ναί, είναι δυνατόν, ο Χριστός καταρρίπτει κάθε διαχωριστικό τείχος. Αυτή η ιστορική και γεωγραφική ποικιλομορφία σβήνεται μπροστά στη ποικιλομορφία των χαρισμάτων.

Το Ταιζέ έγινε μία από τις πνευματικές μου πατρίδες”.

Ο. Κ.